پدر عزیزم، بینهایت دوستت دارم

بسته ای برایم رسیده از ایران. از مادر و پدر و خواهرهای عزیزم. چه حس و حالی دارد دریافت هدیه ای از عزیزترینها. مثل یکماه پیش که مسافری، بسته ای آورده بود از خانواده ام و من برای رفتن و گرفتنش بی تاب بودم. اینبار هم همین احساس است. عمیق و دوست داشتنی. یاد این شعر فولکلور کردی میافتم:
هه ناریک هاتیه وه لای دووسه وه
ئوشم بخومه ی هه ر وه پووسه وه
اناری از جانب دوست اومده و (اینقدر عزیزه) که میگم با پوست بخورمش!!
باری، از میان آنچه در این هدیه جلب توجه کرد، فیلمی از مراسم تودیع پدرم بود که مدتی پیش بازنشسته شده و طی مراسمی با همکارانش خداحافظی کرده بود. بی اختیار هنگام دیدن این فیلم اشک میریختم. حال عجیبی داشتم. دلم بشدت از اینکه من نبودم گرفت. دلم از اینکه پدرم به سن بازنشستگی رسیده گرفت. دلم از شنیدن حرفهایی که در مورد پدرم میشنیدم باز شد اما اینهم بهانه بیشتری بود برای اشکها...
پدر و مادرم رو فوق العاده دوست دارم. تمام اونچه که هستم و دارم رو بدون کم و کاست و بدون اغراق و تعارف، مدیون اونها هستم. بزرگترین شانس زندگی و پایه گذار تمام جایگاه هایی که داشتم و دارم و خواهم داشت رو پدر و مادرم میدونم و یکی از بزرگترین آرزوهای زندگیم اینه که خداوند فرصت و توانی به من بده که ذره هرچند ناچیزی از اینهمه دین رو جبران کنم تا حداقل بدونند که چقدر برام عزیزند و چقدر همه هستی و بودنم رو مدیونشون هستم...