Arezoo
آرزو دارم
بميرم يا بميرند آرزوها
آرزو چيه ؟ چرا خدا
انسانها رو با آرزو آفريده ؟
وقتي آرزويي بر باد ميره چي ميشه ؟ چرا انسانها به چيزي كه اصلا ازش مطمئن نيستند
دل ميبندند ؟ چرا آدمها ميتونن "كاخ آرزو"هاشون رو جايي بنا كنند كه كه ممكنه
پايهش سست باشه ؟ يا نه محکم باشه ولي جايي باشه که مطمئون نيستن مال خودشون
ميمونه ... ؟
جايي كه ممكنه يه روز ...
من اصلا جواب اين سوالها رو
نميدونم . ولي جواب يه سوال رو خوب ميدونم .
وقتي يه آرزو رو براي خودتون
ميپرورونيد . وقتي روياهاتون رو بر اساس اون آرزو بنا ميكنيد . بايد خيلي مراقب
باشيد . وقتي برنامه سالهاي زندگيتون رو بر اساس اونچه كه دوست داريد اتفاق بيفته
بنا ميكنيد و نه اونچه كه ميدونيد اتفاق ميفته . وقتي قبل از اطمينان از استحكام يه
تصميم يه برج بر پايه اون تصميم بنا ميكنين ... بايد خيلي مراقب باشين . بايد هميشه
فكرش رو بكنيد كه آرزوتون ... ممكنه يه روزي به هزار دليل . به هزار دليلي كه هرگز
فكرش رو نميكنيد . هرگز در محاسباتتون جديشون نگرفتين برآورده نشه . و صد البته كه
اين مشكل خودتونه و ...
و ميدونين وقتي تمام اين آرزوها ... كه ممكنه مدتهاي زيادي صرف پروروندنشون
كردين... يهو آب ميشن و شما رو در بهت ميذارن چي ميشه ؟
اين رو هم خوب ميدونم .
اول ضربان قلبتون بالا ميره.
بعد فشار شديدي در قفسه
سينهتون حس ميكنين .
انگار يه وزنه سنگين روشه.
نفس كشيدنتون سخت ميشه .
بايد تلاش كنين تا نفستون
بالا بياد.
احساس ميكنين قلبتون ديگه تو
اين قفسه جا نميشه ...
و اگه موضوع براتون خيلي مهم
باشه يه اتفاق ديگه هم ميفته :
قلبتون درد ميگيره .
تير ميكشه .
مستاصل ميشين .
وباز هربار كه يادتون مياد
هربار كه خاطره ها رو مرور
ميكنين
اين روند تكرار ميشه ...
و بعد ديگه بستگي به خودتون
داره .
يا مثل من با پر رويي
اميدوار ميمونين . حتي اگه بهتون بگن يك ميلياردم هم شانس ندارين
يا همه چيز براتون تموم ميشه
... ولي در هردوحال .
در تمام لحظاتي كه حرف
نميزنين به اون موضوع فكر ميكنين
و حتي در لحظاتي هم كه حرف
ميزنين ...
اطرافيان اگه آدماي دقيقي
باشند ميفهمند يه مشكلي هست
ولي شما كه نميتونين به كسي
بگين ! مشكلش هم همينه . جاي سختش هم همينه
خودتونين و خودتون ...
”خسته
بودي وقتي رسيدي ... خودت بودي و خودت ...”
پس مراقب باشين . خيلي هم
مراقب باشين ...
ميدونين ، گاهي ميرين تو يه
حالي ... كه خودتون هم نميدونين چي شده . يادتون ميره . بعر هربار كه يادتون ميفته
انگار خبر رو از نو شنيدين. انگار اون اتفاق تازه افتاده ... انگار ...
مثلا صبحها ! ديشب من ساعت
چهار خوابيدم و صبح انتظار داشتم تا لنگ ظهر بخوابم . ولي نشد ...
چرا ؟
چون همون دم دمهاي صبح باز
همه چيز يادت ميفته . باز همه چيز واسهت تازه ميشه ... نو ميشه ... انگار مال همين
الانه ... و بيدارت ميكنه ... با بيرحمي هم اين كار رو ميكنه...
اصلا همه عالم و آدم دست به
دست هم ميدن كه نذارن يادتون بره ...
نه اصلا
نه
اينکه يادتون بره ! يادتون که نميره ! ولي نميذارن حتي يک لحظه ازش غافل باشين ...
ميخواين چند تاش رو بگم ؟ باشه ! ميگم !
موبايلتون نيم ساعته كه شارژش تموم شده و خاموشه . شما تا ميرسين خونه ميزنينش به
برق و روشنش ميكنين. همين كه روشن ميشه ... چيزي ميبينين و ... همه چيز يادتون
ميفته ...
تلفن زنگ ميزنه ! با شما ؟ نه ! خواهرتون ! خواهرتون كلي حرف ميزنه و شما رو كه
ميخواين به اينترنت وصل شين كلافه ميكنه . تموم كه ميكنه مياد و وقتي ازش ميپرسين
كه كي بود ؟ اسمي رو ميگه كه بخاطر يك تشابه اسمي باز همه چيز رو يادتون ميندازه...
كيفتون رو باز ميكنين كه چيزي بردارين . يه چيزي ميبينين ، يه عكس شايد ، يا نه !
چهار تا عكس كه به هم چسپيدن ! و باز انگار تموم اون مكالمه براتون زنده ميشه .
اونوقته كه ميفهمين نفس كشيدن ميتونه چه سخت باشه ...
بس كنم ...
خسته شدين از حرفام ميدونم.
ولي اگه ننويسم چه كنم ؟
ولي ميدونين . به خدا زندگي قشنگه ... به خدا اين تنگي نفسها قشنگه . اين تيري كه
قلبتون ميكشه قشنگه . اين كه يك جمله هي تو گوشتون زنگ ميزنه قشنگه .
يا اگه مثل من مسنجر ياهو
حسابتون رو رسيده باشه اون جمله كليدي رو هميشه پيش چشم داشتن قشنگه ... . اون
"نه"رو روزي هزار بار ديدن ... اون "نميتونم" رو هر لحظه پيش چشم داشتن قشنگه ...
اون "اسم" نا آشنا رو هرلحظه به خاطر آوردن و درد كشيدن قشنگه ...
اگه اشكي ريختين ، احساس
خيسي كليدهاي كيبورد رو به ياد آوردن قشنگه . قايم كردن چشماي خيس و سرخ قشنگه ...