Father! I love you!

حدود يكماه پيش متني رو (فارسي ، انگليسي) خوندم كه فوق­العاده تحت تاثيرش قرار گرفتم. در مورد اينكه به عزيزانتون و اونهاييكه شما رو دوست دارند وقت كافي اختصاص بدين. ازشون دور نشين. ببينيدشون و اينطور نباشين كه قدرشون رو وقتي بدونين كه يا خدايي نكرده از دستشون دادين يا به هر دليل ازشون دور شدين.

مهمترين اين افراد پدر و مادر هستند. چقدر بهشون نزديك هستيد؟ چقدر براشون وقت ميگذاريد؟ چقدر باهاشون حرف ميزنيد؟ چقدر از درونشون، ‌از درددلشون، از احساسشون آگاه هستيد.

يادمه وقتي اين متن رو خوندم مثل يه بچه كوچيك هق هق گريه كردم. گريه ايكه اصلا يادم نمياد بار قبليش كي بوده... . من در مورد پدر و مادر خودم خيلي خيلي كوتاهي كردم،‌خيلي خيلي... .

نشستم و فكر كردم آخرين باري كه با هركدومشون حرف زدم كي بوده. حرف زدن منظورم اينه كه بشينم و بشنوم. درددلشون رو به من بگن. نگرونياشون رو . راهنماييهاشون رو. پيشنهاداشون رو ... سوالهاشون رو. و شرمنده شدم. خصوصا در مورد پدرم.

 هيچ مردي رو تو دنيا به انداره پدرم دوست ندارم و بنظرم يكي از استثنايي ترين آدمهاي دنياس ... فوق­العاده­س،‌ آدمهاييكه مثل اون همه چيشون خانواده و فرزندانشون باشه و براي خودشون هيچي نخوان زياد نيستند... هيچيِ هيچي براي خودش نميخواد هيچوقت. همه­ش ما. همه­ش من و خواهرام....

و بدبختي بزرگ من اينه كه اون نميدونه من همچين نظري نسبت بهش دارم. نميدونه كه با هيچكس حتي قابل مقايسه نميدونمش. نميدونه كه چقدر دلم براش تنگ شده. براي آغوشش، براي محبتش. براي نوازشش. نميدونه كه وقتي ميبينم مثلا شبي كه امتحان زبان داره فرداش، من خبر ندارم ولي فلان همكارش خبر داره و مي­پرسه از من، ‌چه حالي ميشم. وقتي مي­بينم با افراد ديگه نزديكتر و صميمي تر از منه چقدر غصه مي­خورم.

 

من از اين وضع، ‌از سطح ارتباطم با پدرم راضي نيستم. نميدونم تقصير من بوده ‌يا تقصير اون كه اينطور شده؟ كه من و پدرم ممكنه در هفته بيشتر از چند جمله با هم صحبت نكنيم. اما هرچي هست اصلا خوب نيست. خيلي سخته ... براي من كه خيلي سخته براي اون هم حتما همينطوره...