Agha Javad

آقا جواد، یا اونطوریکه همه صداش میکردن، آجواد، شوهر خاله آزاد، پسر دایی منه. از شوهرخاله های آزاد ، آجواد رو از بچگی خوب میشناختم. چون سرپرست یه مجموعه فرهنگی به نام سلیمان خاطر بود که ما همه تابستونمون رو به عشق استخرش میگذروندیم...
و همیشه این آجواد بود که بهرحال ترتیبی میداد که ما در هر شرایطی بتونیم اونجا بریم! به اصطلاح، پارتی ما میشد.

اغلب هم میومد و میدیدیمش. همیشه بامون شوخی میکرد و چون اونجا رییس (یا شایدم سرپرست و بهرحال همه کاره) بود من همیشه احساس خوبی از دیدنش داشتم. یه حس برتری نسبت به بقیه بواسطه آشنایی با آقا جواد. شاید اولین باری بود که از اینکه (حالا حتی از طریق آزاد) با آدمی در مقام اون آشنا هستم نسبت به بقیه احساس برتری داشتم.

جالبه! اینهارو هیچوقت به کسی نگفتم و هیچ جا مطرح نکردم و حیف و صد حیف که الان...

بزرگتر هم که شدیم، همیشه اسم آجواد ورد زبون خونواده آزاد اینا بود. در واقع بواسطه ارتباط نزدیک این دو خانواده ، اسمش همیشه بود. آدم خوش اخلاق، خوش صحبت، اهل معاشرت و رفت و آمد، فوق­العاده دلسوز و بدرد بخور برای اطرافیانش ...

تو چندسال اخیر هم هرچند کمتر از سابق، اما باز هم تو خیلی از مراسم خانوادگی مربوط یه خونه داییم دیدمش. پیر شده بود کمی، ولی خوشرویی و محبتش تغییری نکرده بود. درکل، در ذهن من که فامیل نزدیکش نیستم ، خاطره خوب و شیرینی از آقا جواد هست.

بهمین دلیل وقتی پریشب مامانم گفت که آقا جواد در یک تصادف رانندگی فوت کرده، حسابی بهم ریختم. دیگه نتونستم تو هال بشینم. بغض شدیدی داشتم. برای خودم هم عجیب بود که چقدر نسبت بهش احساس دارم. و وقتی گشتم دیدم همه­ش مال خاطرات زیبای کودکی و بعدش هم خراب نشدن اون تصویر ذهنی در طی این سالها بود.
چون خیلی وقتها آدم که بزرگتر میشه، جنبه هایی از زندگی آدمهای محبوبش می­بینه که باعث میشن نظرش عوض بشه.

درگذشتش رو به همه خانواده، خصوصا همسر و فرزندانش و خانواده داییم تسلیت میگم. شاید هیچکس از این خانواده ها هرگز متن من رو نخونند. اما من به احترام مردی که در همه این سالها دوستش داشتم باید مینوشتم...

روحش شاد