طبق وعده نسبتا قدیمی، ترجمه شعر زیبای سواره ئیلخانی زاده رو اینجا میگذارم. این ترجمه رو شاعر خوب و استاد ادبیات، سعید نجاری متخلص به ئاسو با پیشنهاد پدرم انجام داد. ممنون از استاد نجاری و ممنون از پدرم که زحمت تایپ و ارسالش رو بعهده داشت.

گوڵم!
دڵم پڕه‌ له‌ ده‌رد و کوڵ
ئه‌ڵێم بڕۆوم له‌ شاره‌که‌ت
ئه‌ڵێم به‌ جامێ ئاوی کانیاوی دێ یه‌که‌م
عیلاجی که‌م کوڵی دڵی پڕم، له‌ ده‌ردی ئینتیزاره‌که‌ت

وه‌ڕه‌ز بوو گیانی من له‌ شار و هاڕه‌ هاڕی ئه‌و
له‌ ڕۆژی چڵکن و نه‌خۆش و تاو و یاوی شه‌و
ئه‌ڵێم بڕۆم له‌ شاره‌که‌ت
له‌ شاری چاو له‌به‌ر چرای نیئۆن شه‌واره‌که‌ت
بڕۆمه‌ دێ که‌ مانگه‌ شه‌و بزێته‌ ناو بزه‌م
چلۆن بژیم له‌ شاره‌که‌ت
که‌ پڕ به‌ دڵ دژی گزه‌م؟!

له‌ شاره‌که‌ت، که‌ ڕه‌مزی ئاسن و مناره‌یه
مه‌لی ئه‌وین غه‌واره‌یه
ئه‌ڵێی له‌ ده‌وری ده‌ست و پێم
ئه‌وه‌ی که‌ تێل و تان و ڕایه‌ڵه‌، که‌له‌پچه‌یه
ئه‌وه‌ی که‌ په‌یکه‌ره‌ میسالی داوه‌ڵه
ئه‌وه‌ی که‌ داره‌ تێله‌، مه‌زهه‌ری قه‌ناره‌یه

له‌ شاره‌که‌ت که‌ مه‌ندی دووکه‌ڵه
که‌ دێته‌ ده‌ر له‌ ماڵی ده‌وڵه‌مه‌ند
وه‌ تیشکی بێ گوناهی خۆره‌تاو ئه‌خاته‌ به‌ند

له‌ هه‌ر شه‌قام و کووچه‌یه‌ک شه‌پۆڕی شینه
دێ به‌ره‌و دڵم
ده‌ستی گه‌رمی ئاشنا نییه‌ که‌ ئه‌یگوشم
ده‌ستی چێوی یه
له‌ شاره‌که‌ت زه‌لیله‌ شێر،
باوی ڕێوی یه‌
به‌ هه‌ر نیگایه‌ک و په‌تایه‌که

ئه‌ڵێم بڕۆم له‌ شاره‌که‌ت
گوڵم، هه‌رێمی زۆنگ و زه‌ل
چلۆن ئه‌بێته‌ جاڕه‌گوڵ
له‌ شاری تۆ، له‌ بانی عه‌ره‌شه‌ قۆنه‌ره‌ی دراو
شاره‌که‌ت
ئاسکه‌ جوانه‌که‌م !
ته‌سکه‌ بۆ ئه‌وین و بۆ خه‌فه‌ت هه‌راو
کێ له‌ شاری تۆ، له‌ شاری قاتڵی هه‌ژار
گوێ ئه‌داته‌ ئایه‌تی په‌ڕاوی دڵ؟

منێ که‌ گۆچی تاوی گه‌رمی به‌رده‌واره‌که‌ی عه‌شیره‌تم
به‌ داره‌ ته‌رمی کووچه‌کانی شا‌ره‌که‌ت
ڕانه‌هاتووه‌ له‌شم
بناری پڕ به‌هاری دێ
ڕه‌نگی سوور و شین ئه‌دا
له‌ شیعر و عاتیفه‌ی گه‌شم
ئه‌ڵێم بڕۆم له‌ شاره‌که‌ت

----------------------------------------------------------------
ترجمه این شعر زیبا به فارسی
----------------------------------------------------------------

نوگل من دلم پر از خروش و جوش و درد شد
بر آنم ار کوچ کنم زشهر تابدار تو

بر آنم ار
به‌یک صراحی از گلاب چشمه‌سار ده
کنم علاج آن دلِ
گرفته از شدت انتظار تو

کلافه گشته روح من زشهر پر صدا و تب
ز روز چرکی و مریض و تابدار و زار شب
روم به روستای خود
تبسمم به شوق ماهتاب تا عجین شوَد
چه سان زیم ز شهر تو
که دل ز حقه‌های پر کلک ذلیل و شرمگین بوَد

نوگل من دلم پر از خروش و جوش و درد شد
بر آنم ار کوچ کنم زشهر تابدار تو

ز شهر تو
نگه اسیر نور شد
از آن مکان که چشمها ز شدت نئون‌چراغ
چنین ز نور کور شد

ز شهر تو که سطح آن مناره‌یی ﻭ آهنی است
همای عشق اجنبی است
به دور دست و پای من نماﻯ سیم تلگراف
نشان بند و بستن است
مجسمه، مترسک است
و تیرهاﻯ برق همه دارهای چوبی است

ز شهر تو کمند دود می وزد
و نور بی گناه هور را به بند خویش میکشد
تمام کوچه های شهر تو
و شاه راه های او صداﻯگریه می‌دهد

اگر به سوی هرکسی بیازی دست مرحبا
نیست نشانی آشنا
که دست، دست چوبی است
به شهر تو پلنگ و شیر خوار گشته ا ند
و رو بهش نماد عشق و خوبی است
نوگل من بر آنم ار کوچ کنم ز شهر تو

گلم زمینِ باتلاق، قرینِ گل نمیشود
و هیچکس ز شهر تو ، ز شهر قاتل فقیر
گوش به آهنگِ خوشِ کتابِ دل نمی شود

منی که شیر آفتاب و چادر عشیره را چشیده ام
به نعش کوچه تنگ‌های تو هنوز خو نکرده ام
گلم کرانِ پر بهار ده
عطوفتی سرخ دهد به شعر سبز و خرمم
بر آنم ار کوچ ز شهر تو
نوگل من . . .