هادی ساعی قهرمان المپیک شد. از آنجا که تنها کانالی که مستقیم برنامه را روی اینترنت پخش میکرد، شبکه سوم بود (البته در جستجوی کوتاه مدت من) مجبور شدم از برنامه خیابانی مسابقه رو ببینم.

اونقدر بردش و مدال طلاش شیرین بود که مزخرفات عجیب و غریب جواد خیابانی (که این روزها جدا تاریخ مصرفش گذشته) برخلاف همیشه عصبانیم نکرد.

هادی، باخت 4-1 رو با برد 6-4 عوض کرد و نشون داد که توی برهوت ورزش ما، یک تک ستاره قابل اتکاست. هادی تنها ورزشکار ایرانیست که تونسته سه دوره مدال بگیره که دوتاش طلاست. و از لحاظ تعداد المپیکی که مدال گرفته شونه به شونه تختی ساییده...

خوشحالم. خیلی خوشحالم....

پی نوشت اول:

پی نوشت دوم: دوستانی که بعد از این مسابقه پای تلویزیون شبکه سوم بودند حتما اون سرود طرب انگیز رو که موضوعش بالارفتن پرچم ایران بود شنیدند. به نظر شما مسخره تر از این می شد چنین اتفاقی رو جشن گرفت؟ من نمیدونم این بی سلیقگی مفرط (که نمود اصلیش انتخاب مجری برنامه بود) از کجا ناشی میشه؟ (گیر دادم نه؟)