برنامه شب شیشه ای را دوست دارم. رادیو زمانه را دوست دارم. پیوند همیشگی داشتن با ایران و زبان عزیز فارسی و آدمهای کشورم را دوست دارم. من اگر هزار سال هم در اینجا یا هرجای دیگر زندگی کنم، باز برنامه ای مثل شب شیشه ای یا سریالی مثل زیرتیغ را به صدها برنامه فوق العاده جذاب کانالهای متعدد اینجا ترجیح میدهم. احساسی که هنگام پخش یک آهنگ فارسی از زادیو زمانه بمن دست میدهد، خصوصا وقتیکه همزمان آنرا با یک دوست قدیمی در ایران می شنوم، برایم منحصر بفرد است.

سه ماه و نیم است در ایران نیستم و سه ساعت و نیم هم تلویزبون اینجا را ندیده ام. دنیای شبهای من، شخصیتهای دیگری دارد. ریموند و فرندز و آمریکن فلان و بهمان من را نمیخنداند، به گریه هم نمی اندازد. اما با زیر تیغ بارها و بارها گریسته ام. با ترش و شیرین و حبیب آقا ، شب به شب، با کمترین فاصله با هم وطنانم، میخندیدم و گاه میگریستم. شاید خنده دار است و شاید مسخره.

شب به شب با شب شیشه ای، گاهی خشمم میگیرد، گاهی حظ میکنم، گاهی اشک میریزم و گاهی میخندم. میدانم. میدانم. من خیلی خیلی ایرانیم. خوب یا بد، کاریش نمیشود کرد. سی سال با فرهنگی عجین بوده ام و جزئی از اجزایش. امروز هم هرجا که باشم، با ذره ذره وجودم آن فرهنگ را علیرغم کاستیهایش (که نقدشان میکنم) دوست میدام و می پرستم...

عقل من اینجارا، آدمهایش را، رفتارهایشان را، ابزارهایشان را، حتی برنامه ها و تفریح هایشان را می پسندد و ازشان می آموزد. اما احساسم جای دیگریست...